Sektarkennd

Sektarkenndin er að mörgu leyti nátengd skömminni. Þegar við finnum fyrir sektarkennd finnst okkur eins og við höfum gert eitthvað rangt eða brotið af okkur á einhvern hátt. Sektarkennd er oftast tengd einhverjum atburðum eða ákvörðunum en beinist ekki eins og skömmin að sjálfsmyndinni í heild. Það getur engu að síður verið skaðlegt að upplifa stöðuga sektarkennd því oft fylgir henni sjálfsniðurrif sem getur ýtt undir vanlíðan til lengri tíma.

Margir rugla saman sektarkennd og skömm. Yfirleitt er sektarkennd tengd atburðum eins og ákvörðunum, samtölum, frestun eða misminni. Með öðrum orðum þá höfum við brugðist einhverjum eða sjálfum okkur þannig að við upplifum sektarkennd. Sektarkenndin getur umbreyst í skömm á þann veg að við viljum ekki segja nokkrum manni frá sök okkar. Við skömmumst okkar fyrir gjörðir okkar. Hugsanir sem brotaþolar upplifa oft tengdar sektarkennd eru sem dæmi: Ég hefði ekki átt að vera þarna, ég hefði ekki átt að klæða mig á þennan hátt, ég hefði átt að sýna önnur viðbrögð o.s.frv.

Sektarkenndin virkar á ákveðinn hátt sem vörn þegar við reynum að telja okkur trú um að mögulega hefðum við getað haft einhverja stjórn á aðstæðum sem við í raun og veru stjórnum ekki. Við kynferðisofbeldi er sjálfsákvörðunarréttur okkar yfir eigin líkama tekinn af okkur. Það getur verið mjög sárt og erfitt að horfast í augu við að í raun var ekkert sem við hefðum getað gert öðruvísi til að ná stjórn á aðstæðum. Ábyrgðin er ekki brotaþolans heldur þess sem beitti ofbeldinu.